apheliotes

Aus Wiktionary, dem freien Wörterbuch

aphēliōtēs (Latein)[Bearbeiten]

Substantiv, m[Bearbeiten]

Kasus Singular Plural
Nominativ aphēliōtēs aphēliōtae
Genitiv aphēliōtae aphēliōtārum
Dativ aphēliōtae aphēliōtīs
Akkusativ aphēliōtēn aphēliōtās
Vokativ aphēliōtēs aphēliōtae
Ablativ aphēliōtā aphēliōtīs

Anmerkung zur Groß- und Kleinschreibung:

Das Substantiv apheliotes wird auch großgeschrieben.

Nebenformen:

apeliotes

Worttrennung:

a·phe·li·o·tes, Plural: a·phē·li·ō·tae

Aussprache:

IPA: []
Hörbeispiele:

Bedeutungen:

[1] Meteorologie: Apheliotes, Ostwind

Herkunft:

Entlehnung aus dem altgriechischen ἀφηλιώτης (aphēliōtēs→ grc[1]

Synonyme:

[1] subsolanus

Oberbegriffe:

[1] ventus

Beispiele:

[1] „Furi villula nostra non ad Austri
flatus opposita est neque ad Fauoni
nec saevi Boreae aut Apheliotae
verum ad milia quindecim et ducentos.“[2]
[1] „Tertia a septentrione linia, quam per latitudinem umbrae duximus et decumanam vocavimus, exortum habebit aequinoctialem ventumque subsolanum, Graecis aphelioten dictum.“[3]

Übersetzungen[Bearbeiten]

[1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „apeliotes“ (Zeno.org) Band 1, Spalte 485
[1] Josef Maria Stowasser, Michael Petschenig, Franz Skutsch: Stowasser. Lateinisch-deutsches Schulwörterbuch. Oldenbourg, München 1994, ISBN 3-486-13405-1 Seite 40

Quellen:

  1. Josef Maria Stowasser, Michael Petschenig, Franz Skutsch: Stowasser. Lateinisch-deutsches Schulwörterbuch. Oldenbourg, München 1994, ISBN 3-486-13405-1 Seite 40
  2. Gaius Valerius Catullus, Carmina, 26,1–4
  3. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historia, 18,337