apeliotes
apēliōtēs (Latein)[Bearbeiten]
Substantiv, m[Bearbeiten]
Kasus | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominativ | apēliōtēs | apēliōtae |
Genitiv | apēliōtae | apēliōtārum |
Dativ | apēliōtae | apēliōtīs |
Akkusativ | apēliōtēn | apēliōtās |
Vokativ | apēliōtēs | apēliōtae |
Ablativ | apēliōtā | apēliōtīs |
Nebenformen:
Worttrennung:
- a·pe·li·o·tes, Plural: a·pe·li·o·tae
Aussprache:
- IPA: […]
- Hörbeispiele: —
Bedeutungen:
- [1] Meteorologie: Apheliotes, Ostwind
Herkunft:
- Entlehnung aus dem altgriechischen ἀπηλιώτης (apēliōtēs☆) → grc[1]
Beispiele:
- [1] „illum apelioten, hunc Graeci eurum appellant.“[2]
- [1] „nam quamvis eurus sit ventus orientis, idem tamen aparctias accipit nomen, cum eum oriens aestivus effundit; apeliotes autem vocatur, cum aequidianis exortibus procreatur; eurus est, quando hiemalis ortus portis emittitur; zephyrus vero, quem Romana lingua favonium novit.“[3]
Alle weiteren Informationen zu diesem Begriff befinden sich im Eintrag „apheliotes“.
Ergänzungen sollten daher auch nur dort vorgenommen werden.
Ergänzungen sollten daher auch nur dort vorgenommen werden.
- [1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998) : „apeliotes“ (Zeno.org) Band 1, Spalte 485
Quellen:
- ↑ Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998) : „apeliotes“ (Zeno.org) Band 1, Spalte 485
- ↑ Gaius Plinius, Naturalis historia, 2,119
- ↑ Apuleius, De mundo, 11