anacoluthon

Aus Wiktionary, dem freien Wörterbuch

anacoluthon (Latein)[Bearbeiten]

Substantiv, n[Bearbeiten]

Kasus Singular Plural
Nominativ anacolūthon anacolūtha
Genitiv anacolūthī anacolūthōrum
Dativ anacolūthō anacolūthīs
Akkusativ anacolūthon anacolūtha
Vokativ anacolūthon anacolūtha
Ablativ anacolūthō anacolūthīs

Worttrennung:

an·a·co·lu·thon, Genitiv: an·a·co·lu·thi

Bedeutungen:

[1] spätlateinisch, Rhetorik, Grammatik: Anakoluth, Satzbruch

Herkunft:

Entlehnung aus dem altgriechischen ἀνακόλουθον (anakoluthon→ grc[1]

Oberbegriffe:

[1] figura

Beispiele:

[1] „De anacolutho. Anacoluthon est dictio non hahens verba sibi necessario iungenda,“ (Sacerd. gramm. VI, 457)[2]

Übersetzungen[Bearbeiten]

[1] Lateinischer Wikipedia-Artikel „anacoluthon
[1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „anacoluthon“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 412.
[1] Thesaurus Linguae Latinae. Editus auctoritate et consilio academiarum quinque Germanicarum: Berolinensis, Gottingensis, Lipsiensis, Monacensis, Vindobonensis. 2. Band An – Byzeres, Teubner, Leipzig 1901–1906, ISBN 3-322-00000-1, „anacoluthon“ Spalte 13.

Quellen:

  1. Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „anacoluthon“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 412.
  2. Heinrich Keil (Herausgeber): Scriptores artis metricae: Marius Victorinus, Maximus Victorinus, Caesius Bassus, Atilius Fortunatianus, Terentianus Maurus, Marius Plotius Sacerdos, Rufinus, Mallius Theodorus, Fragmenta et excerpta metrica (= Grammatici Latini. Vol. VI). B. G. Teubner, Leipzig 1923 (Internet Archive – Erstdruck: 1874)., Seite 457.