anachoresis

Aus Wiktionary, dem freien Wörterbuch

anachoresis (Latein)[Bearbeiten]

Substantiv, f[Bearbeiten]

Kasus Singular Plural
Nominativ anachōrēsis anachōrēsēs
Genitiv anachōrēseōs anachōrēsum
Dativ anachōrēsī anachōrēsibus
Akkusativ anachōrēsem anachōrēsēs
Vokativ anachōrēsis anachōrēsēs
Ablativ anachōrēse anachōrēsibus

Worttrennung:

a·na·cho·re·sis, Genitiv: a·na·cho·re·se·os

Bedeutungen:

[1] spätlateinisch, Religion: Einsiedlerleben

Herkunft:

Entlehnung aus dem altgriechischen ἀναχώρησις (anachōrēsis→ grc[1]

Beispiele:

[1] „alii anachoresin necessariam, id est remotionem et heremi secreta censerent, in qua commanens quis familiarius interpellare deum eique possit peculiarius inhaerere,“ (Cassian. conl. 2,2,2)[2]
[1] „si quempiam nominavero monachorum, quamvis illum, Paulis Antoniis, Hilarionibus Macariis conferendum, sectatae anachoreseos praerogativa comitetur, aures ilico meas incondito tumultu circumstrepitas ignobilium pumilionum murmur everberat conquerentum:“ (Sidon. epist. 7,9,9)[3]

Übersetzungen[Bearbeiten]

[1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „anachoresis“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 411.
[1] Thesaurus Linguae Latinae. Editus auctoritate et consilio academiarum quinque Germanicarum: Berolinensis, Gottingensis, Lipsiensis, Monacensis, Vindobonensis. 2. Band An – Byzeres, Teubner, Leipzig 1901–1906, ISBN 3-322-00000-1, „anachoresis“ Spalte 13.

Quellen:

  1. Thesaurus Linguae Latinae. Editus auctoritate et consilio academiarum quinque Germanicarum: Berolinensis, Gottingensis, Lipsiensis, Monacensis, Vindobonensis. 2. Band An – Byzeres, Teubner, Leipzig 1901–1906, ISBN 3-322-00000-1, „anachoresis“ Spalte 13.
  2. Iohannes Cassianus: Opera. Herausgeber: Michael Petschenig (= Corpus Scriptorum Ecclesiasticorum Latinorum. Band 13). 1. Auflage. Pars II: Collationes XXIIII. Österreichische Akademie der Wissenschaften, Prag/Wien/Leipzig 1886 (Internet Archive)., Seite 40.
  3. Gaius Sollius Modestus Sidonius Apollinaris: Epistulae et Carmina. In: Christian Lütjohann (Herausgeber): Auctores antiquissimi (= Monumenta Germaniae Historica). Tomus VIII. Apud Weidmannos, Berlin 1887 (dMGH)., Seite 114.