amiculus

Aus Wiktionary, dem freien Wörterbuch

amīculus (Latein)[Bearbeiten]

Substantiv, m[Bearbeiten]

Kasus Singular Plural
Nominativ amīculus amīculī
Genitiv amīculī amīculōrum
Dativ amīculō amīculīs
Akkusativ amīculum amīculōs
Vokativ amīcule amīculī
Ablativ amīculō amīculīs

Worttrennung:

a·mī·cu·lus, Genitiv: a·mī·cu·lī

Aussprache:

IPA: []
Hörbeispiele:

Bedeutungen:

[1] Person, mit der man gut befreundet ist: (enger/lieber/trauter) Freund, Freundchen

Herkunft:

Diminutiv zu amicus → la[1]

Weibliche Wortformen:

[1] amicula

Beispiele:

[1] „‚quid? de hordeo‘ inquit ‚et de Docimo amiculo meo quid cogitatis?‘“[2]
[1] „Alfene immemor atque unanimis false sodalibus
iam te nil miseret dure tui dulcis amiculi.[3]
[1] „Quamvis, Scaeva, satis per te tibi consulis et scis
quo tenuem pacto deceat maioribus uti,
disce docendus adhuc quae censet amiculus, ut si
caecus iter monstrare velit; tamen aspice si quid
et nos quod cures proprium fecisse loquamur.“[4]

Übersetzungen[Bearbeiten]

[1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „amiculus“ (Zeno.org)
[1] Josef Maria Stowasser, Michael Petschenig, Franz Skutsch: Stowasser. Lateinisch-deutsches Schulwörterbuch. Oldenbourg, München 1994, ISBN 3-486-13405-1 Seite 32.

Quellen:

  1. Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „amiculus“ (Zeno.org)
  2. Marcus Tullius Cicero, In Verrem, 4, 79
  3. Gaius Valerius Catullus, 30, 1–2
  4. Quintus Horatius Flaccus, Epistulae, 1, 17, 1–5