adordinare
adordinare (Latein)[Bearbeiten]
Verb[Bearbeiten]
Zeitform | Person | Wortform |
---|---|---|
Präsens | 1. Person Singular | adordinō |
2. Person Singular | adordinās | |
3. Person Singular | adordinat | |
1. Person Plural | adordināmus | |
2. Person Plural | adordinātis | |
3. Person Plural | adordinant | |
Perfekt | 1. Person Singular | adordināvī |
Imperfekt | 1. Person Singular | adordinābam |
Futur | 1. Person Singular | adordinābō |
PPP | adordinātus | |
Konjunktiv Präsens | 1. Person Singular | adordinem |
Imperativ | Singular | adordinā |
Plural | adordināte | |
Alle weiteren Formen: Flexion:adordinare |
Worttrennung:
- ad·or·di·na·re
Bedeutungen:
- [1] transitiv: anordnen, einrichten
Herkunft:
Beispiele:
- [1] „Quos et sibi discipulos dominus adoptavit omnia utique edocendos et nobis magistros adordinavit omnia utique docturos.“ (Tert. scorp. 12,1)[2]
Wortbildungen:
Übersetzungen[Bearbeiten]
[1] transitiv: anordnen, einrichten
- [1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998) : „adordino“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 146.
- [1] Thesaurus Linguae Latinae. Editus auctoritate et consilio academiarum quinque Germanicarum: Berolinensis, Gottingensis, Lipsiensis, Monacensis, Vindobonensis. 1. Band A – Amyzon, Teubner, Leipzig 1900, ISBN 3-322-00000-1 , „adordino“ Spalte 813.
Quellen:
- ↑ Thesaurus Linguae Latinae. Editus auctoritate et consilio academiarum quinque Germanicarum: Berolinensis, Gottingensis, Lipsiensis, Monacensis, Vindobonensis. 1. Band A – Amyzon, Teubner, Leipzig 1900, ISBN 3-322-00000-1 , „adordino“ Spalte 813.
- ↑ Quintus Septimus Florens Tertullianus: Opera. Pars II: Opera montanistica, Brepolis, Turnholt 1954 (Corpus Christanorum, Series Latina) , Seite 1092.