adiectus

Aus Wiktionary, dem freien Wörterbuch

adiectus (Latein)[Bearbeiten]

Substantiv, m[Bearbeiten]

Kasus Singular Plural
Nominativ adiectus adiectūs
Genitiv adiectūs adiectuum
Dativ adiectuī adiectibus
Akkusativ adiectum adiectūs
Vokativ adiectus adiectūs
Ablativ adiectū adiectibus

Worttrennung:

ad·iec·tus, Genitiv: ad·iec·tus

Bedeutungen:

[1] Einstecken, Einfügen
[2] Heranbringen, Nahebringen

Herkunft:

Ableitung zu dem Verb adicere → la mit dem Suffix -tus → la[1]

Gegenwörter:

[1] exemptus

Beispiele:

[1] „in his etiam aut in columna aut parastatica horae describuntur, quas sigillum egrediens ab imo virgula significat in diem totum. quarum brevitates aut crescentias cuneorum adiectus aut exemptus in singulis diebus et mensibus perficere cogit.“ (Vitr. 9,8,6)[2]
[2] „verum, ut opinor, itast: sunt quaedam corpora, quorum / concursus motus ordo positura figurae / efficiunt ignis, mutatoque ordine mutant / naturam neque sunt igni simulata neque ulli / praeterea rei quae corpora mittere possit / sensibus et nostros adiectu tangere tactus.“ (Lucr. 1,684–688)[3]
[2] „Nunc age, quo pacto naris adiectus odoris / tangat agam.“ (Lucr. 4,673–674)[4]

Übersetzungen[Bearbeiten]

[1, 2] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „adiectus“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 121.
[2] PONS Latein-Deutsch, Stichwort: „adiectus
[1, 2] P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „adiectus“ Seite 47.

Quellen:

  1. P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „adiectus“ Seite 47.
  2. Vitruvius; Fritz Krohn (Herausgeber): De architectura. Libri decem. 1. Auflage. B. G. Teubner, Leipzig 1912 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Internet Archive), Seite 219.
  3. Titus Lucretius Carus; Marcus Deufert (Herausgeber): De rerum natura. 1. Auflage. De Gruyter, Berlin/Boston 2019, ISBN 978-3-11-026251-3 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana), Seite 27.
  4. Titus Lucretius Carus; Marcus Deufert (Herausgeber): De rerum natura. 1. Auflage. De Gruyter, Berlin/Boston 2019, ISBN 978-3-11-026251-3 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana), Seite 27.

Deklinierte Form[Bearbeiten]

Worttrennung:

ad·iec·tus

Aussprache:

IPA: []
Hörbeispiele:

Grammatische Merkmale:

  • Nominativ Singular Maskulinum des Partizips Perfekt Passiv des Verbs adicere
adiectus ist eine flektierte Form von adicere.
Die gesamte Deklination findest du auf der Seite Flexion:adicere.
Alle weiteren Informationen findest du im Haupteintrag adicere.
Bitte nimm Ergänzungen deshalb auch nur dort vor.