acanthus

Aus Wiktionary, dem freien Wörterbuch

acanthus (Latein)[Bearbeiten]

Substantiv, m[Bearbeiten]

Kasus Singular Plural
Nominativ acanthus acanthī
Genitiv acanthī acanthōrum
Dativ acanthō acanthīs
Akkusativ acanthum acanthōs
Vokativ acanthe acanthī
Ablativ acanthō acanthīs

Nebenformen:

acanthos

Worttrennung:

a·can·thus, Genitiv: a·can·thi

Bedeutungen:

[1] Botanik: Bärenklau, Akanthus
[2] Kunst: Akanthos, Akanthus
[3] Botanik: Arabische Gummi-Akazie

Herkunft:

Entlehnung aus dem altgriechischen ἄκανθος (akanthos→ grc[1]

Unterbegriffe:

[1] melamphyllum, paederos

Beispiele:

[1] „is calathus fortuito supra acanthi radicem fuerat conlocatus. interim pondere pressa radix acanthi media folia et cauliculos circum vernum tempus profudit, cuius cauliculi secundum calathi latera crescentes et ab angulis tegulae ponderis necessitate expressi flexuras in extremas parteso volutarum facere sunt coacti.“ (Vitr. 4,1,9)[2]
[1] „Ac tibi prima, puer, nullo munuscula cultu / errantis hederas passim cum baccare tellus / mixtaque ridenti colocasia fundet acantho.“ (Verg. Ecl. 4,18–20)[3]
[1] „nec sera comantem / narcissum aut flexi tacuissem vimen acanthi / pallentisque hederas et amantis litora myrtos.“ (Verg. Georg. 4,122–124)[4]
[1] „Acanthi, topiariae et urbanae herbae lato longoque folio crepidines marginum adsurgentiumque pulvinorum toros vestientis, duo genera sunt: aculeatum et crispum, quod brevius, alteram leve, quod aliqui paederota vocant, alii melamphyllum.“ (Plin. nat. 22,76)[5]
[2] „namque habent et statuas amplas factas egregie et minora sigilla floresque et acanthos eleganter scalptos;“ (Vitr. 2,7,4)[6]
[2] „Et nobis idem Alcimedon duo pocula fecit / et molli circum est ansas amplexus acantho, / Orpheaque in medio posuit siluasque sequentis:“ (Verg. Ecl. 3,44–46)[7]
[2] „munera praeterea Iliacis erepta ruinis / ferre iubet, pallam signis auroque rigentem / et circumtextum croceo velamen acantho, / ornatus Argivae Helenae, quos illa Mycenis, / Pergama cum peteret inconcessosque hymenaeos, / extulerat, matris Ledae mirabile donum;“ (Verg. Aen. 1,647–652)[8]
[3] „quid tibi odorato referam sudantia ligno / balsamaque et bacas semper frondentis acanthi?“ (Verg. Georg. 2,118–119)[9]
[3] „Acanthus herba Aegyptia semper frondens, spinis plena, flexibili virgulto; in cuius imitatione arte vestis ornatur, quae acanthina dicitur; et acanthis dicta.“ (Isid. 17,9,21)[10]

Entlehnungen:

deutsch: Akanthus

Übersetzungen[Bearbeiten]

[1–3] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „1. acanthus“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 48.
[1–3] PONS Latein-Deutsch, Stichwort: „acanthus
[1–3] P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „acanthus¹“ Seite 19.
[1–3] Thesaurus Linguae Latinae. Editus auctoritate et consilio academiarum quinque Germanicarum: Berolinensis, Gottingensis, Lipsiensis, Monacensis, Vindobonensis. 1. Band A – Amyzon, Teubner, Leipzig 1900, ISBN 3-322-00000-1, „acanthus“ Spalte 247–248.
[1–3] Paul Wagler: Akanthos 9. In: Paulys Realencyclopädie der classischen Altertumswissenschaft (RE). Band I,1, Stuttgart 1893, Spalte 1148–1150.

Quellen:

  1. P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „acanthus¹“ Seite 19.
  2. Vitruvius; Fritz Krohn (Herausgeber): De architectura. Libri decem. 1. Auflage. B. G. Teubner, Leipzig 1912 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Internet Archive), Seite 78.
  3. Publius Vergilius Maro; Silvia Ottaviano, Gian Biagio Conte (Herausgeber): Bucolica, Georgica. 1. Auflage. Walter de Gruyter, Berlin/New York 2013, ISBN 978-3-11-019608-5 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana), Seite 53.
  4. Publius Vergilius Maro; Silvia Ottaviano, Gian Biagio Conte (Herausgeber): Bucolica, Georgica. 1. Auflage. Walter de Gruyter, Berlin/New York 2013, ISBN 978-3-11-019608-5 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana), Seite 195.
  5. Gaius Plinius Secundus: Naturalis Historia. Post Ludovici Iani obitum recognovit et scripturae discrepantia adiecta edidit Karl Mayhoff. stereotype 1. Auflage. Volumen III. Libri XVI–XII, B. G. Teubner, Stuttgart 1967 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Erstauflage 1902), Seite 463.
  6. Vitruvius; Fritz Krohn (Herausgeber): De architectura. Libri decem. 1. Auflage. B. G. Teubner, Leipzig 1912 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Internet Archive), Seite 41.
  7. Publius Vergilius Maro; Silvia Ottaviano, Gian Biagio Conte (Herausgeber): Bucolica, Georgica. 1. Auflage. Walter de Gruyter, Berlin/New York 2013, ISBN 978-3-11-019608-5 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana), Seite 48.
  8. Publius Vergilius Maro; Gian Biagio Conte (Herausgeber): Aeneis. 2. Auflage. Walter de Gruyter, Berlin/New York 2019, ISBN 978-3-11-064737-2 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana), Seite 24.
  9. Publius Vergilius Maro; Silvia Ottaviano, Gian Biagio Conte (Herausgeber): Bucolica, Georgica. 1. Auflage. Walter de Gruyter, Berlin/New York 2013, ISBN 978-3-11-019608-5 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana), Seite 149.
  10. Isidorus Hispalensis episcopus: Etymologiarum sive originum libri XX. Recognovit brevique adnotatione critica instruxit W. M. Lindsay. 1. Auflage. Tomus II libros XI–XX continens, Oxford 1911 (Scriptorum classicorum bibliotheca Oxoniensis)

Ähnliche Wörter (Latein):

ähnlich geschrieben und/oder ausgesprochen: acanthis