absumere

Aus Wiktionary, dem freien Wörterbuch

absumere (Latein)[Bearbeiten]

Verb[Bearbeiten]

Zeitform Person Wortform
Präsens 1. Person Singular absūmō
2. Person Singular absūmis
3. Person Singular absūmit
1. Person Plural absūmimus
2. Person Plural absūmitis
3. Person Plural absūmunt
Perfekt 1. Person Singular absūmpsī
Imperfekt 1. Person Singular absūmēbam
Futur 1. Person Singular absūmam
PPP absūmptus
Konjunktiv Präsens 1. Person Singular absūmam
Imperativ Singular absūme
Plural absūmite
Alle weiteren Formen: Flexion:absumere

Alternative Schreibweisen:

apsumere

Worttrennung:

ab·su·me·re

Bedeutungen:

[1] transitiv: etwas gänzlich (auf verschwenderische Weise) verbrauchen; aufbrauchen, aufzehren, vertun
[2] transitiv: etwas zeitlich gänzlich ausfüllen; aufbrauchen, verbrauchen, verbringen
[3] transitiv: verzehren, essen, fressen, trinken
[4] transitiv, übertragen, im Passiv: ruiniert sein, fertig sein

Herkunft:

Ableitung zu dem Verb sumere → la mit dem Präfix ab- → la[1]

Sinnverwandte Wörter:

[1] abuti, consumere, dissipare, profundere

Beispiele:

[1] „ita dividito, cum ter unicuique dederis, omnem absumas: bosque ipsus et qui dabit facito ut uterque sublimiter stent.“ (Cato agr. 70,2)[2]
[1] „Pl. magna res est. Cv. nulla est mihi, nam quam habui apsumpsi celeriter.“ (Plaut. Curc. 600)[3]
[1] „iam ista quidem apsumpta res erit: dies noctesque estur, bibitur, / neque quisquam parsimoniam adhibet: sagina plane est.“ (Plaut. Most. 235–236)[4]
[1] „fateor peccavisse, amicam liberasse apsente te, / faenori argentum sumpsisse; id esse apsumptum praedico.“ (Plaut. Most. 1139–1140)[4]
[1] „age, accipe hoc sis: heic sunt numerati aurei / trecenti nummi qui vocantur Philippei. / hinc me procura; propere hosce apsumi volo.“ (Plaut. Poen. 713–715)[4]
[2] „ut mihi si defendendi essent Alexandrini neque fallaces esse neque temerarii, multa oratio frustra absumeretur;“ (Bell. Alex. 7,2)[5]
[2] „Verum quoniam tibi instat Hortensius ut eas in consilium, a me postulat ne dicendo tempus absumam, queritur priore patrono causam defendente numquam perorari potuisse, non patiar istam manere suspicionem, nos rem iudicari nolle.“ (Cic. Quinct. 34)[6]
[3] „Hortensius primum qui ministrarent piscatores habebat complures, et ei pisciculos minutos aggerebant frequenter, qui a maioribus absumerentur.“ (Var. rust. 3,17,6)[7]
[4] „corrupta sum atque apsumpta sum.“ (Plaut. Amph. 1058)[3]
[4] „nisi quid tibi in tete auxili est, apsumptus es.“ (Plaut. Epid. 83)[3]
[4] „apsumpti sumus.“ (Plaut. Most. 365)[4]

Wortbildungen:

absumedo, absumptio

Übersetzungen[Bearbeiten]

[1, 2, 4] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „absumo“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 41–42.
[1, 2] PONS Latein-Deutsch, Stichwort: „absumo
[1–4] P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „absumo“ Seite 16.
[1–4] Thesaurus Linguae Latinae. Editus auctoritate et consilio academiarum quinque Germanicarum: Berolinensis, Gottingensis, Lipsiensis, Monacensis, Vindobonensis. 1. Band A – Amyzon, Teubner, Leipzig 1900, ISBN 3-322-00000-1, „absumo“ Spalte 216–221.

Quellen:

  1. P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „absumo“ Seite 16.
  2. Marcus Porcius Cato; Antonius Mazzarino (Herausgeber): De agri cultura. Ad fidem Florentini codicis deperditi. 2. Auflage. BSB B. G. Teubner Verlagsgesellschaft, Leipzig 1982 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana), Seite 63.
  3. 3,0 3,1 3,2 Titus Maccius Plautus: Comoediae. recognovit brevique adnotatione critica instruxit W. M. Lindsay. Nachdruck der 1. Auflage. Tomus I: Amphitruo, Asinaria, Aulularia, Bacchides, Captivi, Casina, Cistellaria, Curculio, Epidicus, Menaechmi, Mercator, Oxford 1936 (Scriptorum Classicorum Bibliotheca Oxoniensis, Digitalisat).
  4. 4,0 4,1 4,2 4,3 Titus Maccius Plautus: Comoediae. recognovit brevique adnotatione critica instruxit W. M. Lindsay. Nachdruck der 1. Auflage. Tomus II: Miles Gloriosus, Mostellaria, Persa, Poenulus, Pseudolus, Rudens, Stichus, Trinummus, Truculentus, Vidularia, Fragmenta, Oxford 1936 (Scriptorum Classicorum Bibliotheca Oxoniensis, Digitalisat).
  5. Gaius Iulius Caesar: Commentarii belli Alexandrini, belli Africi, belli Hispaniensis. Accedunt C. Iuli Caesaris et A. Hirti fragmenta. In: Alfred Klotz (Herausgeber): Commentarii. stereotype 1. Auflage. Vol. III, B. G. Teubner, Stuttgart 1982, ISBN 3-519-01126-3 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Erstauflage 1927), Seite 5.
  6. Marcus Tullius Cicero: Oratio pro P. Quinctio. In: Jerzy Axer (Herausgeber): Scripta quae manserunt omnia. 1. Auflage. Fasc. 7, B. G. Teubner, Stuttgart/Leipzig 1992, ISBN 3-8154-1175-0 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana), Seite 15.
  7. Marcus Terentius Varro; Georgius Goetz, Fritz Schöll (Herausgeber): Rerum rusticarum libri tres. 1. Auflage. B. G. Teubner, Leipzig 1912 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Internet Archive), Seite 154.