absterrere

Aus Wiktionary, dem freien Wörterbuch

absterrere (Latein)[Bearbeiten]

Verb[Bearbeiten]

Zeitform Person Wortform
Präsens 1. Person Singular absterreō
2. Person Singular absterrēs
3. Person Singular absterret
1. Person Plural absterrēmus
2. Person Plural absterrētis
3. Person Plural absterrent
Perfekt 1. Person Singular absterruī
Imperfekt 1. Person Singular absterrēbam
Futur 1. Person Singular absterrēbo
PPP absterritus
Konjunktiv Präsens 1. Person Singular absterream
Imperativ Singular absterrē
Plural absterrēte
Alle weiteren Formen: Flexion:absterrere

Alternative Schreibweisen:

apsterrere

Worttrennung:

abs·ter·re·re

Bedeutungen:

[1] transitiv: durch Schrecken von einem Ort oder einer Person fernhalten oder fortjagen; abschrecken, wegscheuchen, verjagen
[2] transitiv, übertragen: von einem Vorhaben abhalten
[3] transitiv, poetisch: fernhalten, entziehen, versagen

Herkunft:

Ableitung zu dem Verb terrere → la mit dem Präfix ab- → la[1]

Sinnverwandte Wörter:

[1] abigere, aspellere

Gegenwörter:

[1] invitare

Beispiele:

[1] „quid mihi meliust quam, quando illi me insanire praedicant, / ego med adsimulem insanire, ut illos a me apsterream?“ (Plaut. Men. 831–832)[2]
[1] „iussit maxumo / opere orare ut patrem aliquo apsterreres modo / ne intro iret ad se.“ (Plaut. Most. 420–422)[3]
[1] „sed est huic unus servos violentissumus, / qui ubi quamque nostrarum videt prope hasce aedis adgrediri, / item ut de frumento anseres, clamore apsterret, abigit;“ (Plaut. Truc. 250–252)[3]
[1] „vitiles fimo bubulo oblinunt intus et extra, ne asperitate absterreantur, easque alvos ita collocant in mutulis parietis, ut ne agitentur neve inter se contingant, cum in ordinem sint positae.“ (Var. rust. 3,16,16)[4]
[2]
[3] „sed fugitare decet simulacra et pabula amoris / absterrere sibi atque alio convertere mentem“ (Lucr. 4,1063–1064)[5]
[3] „Nec divina satum genitalem numina cuiquam / absterrent, pater a gnatis ne dulcibus umquam / appelletur et ut sterili Venere exigat aevom;“ (Lucr. 4,1233–1235)[6]
[3] „cetera de genere hoc monstra ac portenta creabat, / ne quiquam, quoniam natura absterruit auctum / nec potuere cupitum aetatis tangere florem / nec reperire cibum nec iungi per Veneris res.“ (Lucr. 5,845–848)[7]

Übersetzungen[Bearbeiten]

[1–3] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „absterreo“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 36.
[1–3] PONS Latein-Deutsch, Stichwort: „absterreo
[1–3] P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „absterreo“ Seite 14.
[1–3] Thesaurus Linguae Latinae. Editus auctoritate et consilio academiarum quinque Germanicarum: Berolinensis, Gottingensis, Lipsiensis, Monacensis, Vindobonensis. 1. Band A – Amyzon, Teubner, Leipzig 1900, ISBN 3-322-00000-1, „absterreo“ Spalte 190.

Quellen:

  1. P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „absterreo“ Seite 14.
  2. Titus Maccius Plautus: Comoediae. recognovit brevique adnotatione critica instruxit W. M. Lindsay. Nachdruck der 1. Auflage. Tomus I: Amphitruo, Asinaria, Aulularia, Bacchides, Captivi, Casina, Cistellaria, Curculio, Epidicus, Menaechmi, Mercator, Oxford 1936 (Scriptorum Classicorum Bibliotheca Oxoniensis, Digitalisat).
  3. 3,0 3,1 Titus Maccius Plautus: Comoediae. recognovit brevique adnotatione critica instruxit W. M. Lindsay. Nachdruck der 1. Auflage. Tomus II: Miles Gloriosus, Mostellaria, Persa, Poenulus, Pseudolus, Rudens, Stichus, Trinummus, Truculentus, Vidularia, Fragmenta, Oxford 1936 (Scriptorum Classicorum Bibliotheca Oxoniensis, Digitalisat).
  4. Marcus Terentius Varro; Georgius Goetz, Fritz Schöll (Herausgeber): Rerum rusticarum libri tres. 1. Auflage. B. G. Teubner, Leipzig 1912 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Internet Archive), Seite 147.
  5. Titus Lucretius Carus; Marcus Deufert (Herausgeber): De rerum natura. 1. Auflage. De Gruyter, Berlin/Boston 2019, ISBN 978-3-11-026251-3 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana), Seite 177–178.
  6. Titus Lucretius Carus; Marcus Deufert (Herausgeber): De rerum natura. 1. Auflage. De Gruyter, Berlin/Boston 2019, ISBN 978-3-11-026251-3 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana), Seite 184.
  7. Titus Lucretius Carus; Marcus Deufert (Herausgeber): De rerum natura. 1. Auflage. De Gruyter, Berlin/Boston 2019, ISBN 978-3-11-026251-3 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana), Seite 219.