abripere

Aus Wiktionary, dem freien Wörterbuch

abripere (Latein)[Bearbeiten]

Verb[Bearbeiten]

Zeitform Person Wortform
Präsens 1. Person Singular abripiō
2. Person Singular abripis
3. Person Singular abripit
1. Person Plural abripimus
2. Person Plural abripitis
3. Person Plural abripiunt
Perfekt 1. Person Singular abripuī
Imperfekt 1. Person Singular abripiēbam
Futur 1. Person Singular abripiam
PPP abreptus
Konjunktiv Präsens 1. Person Singular abripiam
Imperativ Singular abripe
Plural abripite
Alle weiteren Formen: Flexion:abripere

Worttrennung:

ab·ri·pe·re

Bedeutungen:

[1] transitiv: mit Gewalt fortführen, fortraffen, fortschaffen
[2] reflexiv: sich davonmachen, sich aus dem Staub machen
[3] transitiv: jemanden als Gefangenen oder Beute wegführen; fortschleppen, abführen, entführen, rauben
[4] transitiv: abreißen
[5] spätlateinisch, transitiv, übertragen: verführen

Herkunft:

Ableitung zu dem Verb rapere → la mit dem Präfix ab- → la[1]

Sinnverwandte Wörter:

[1] abducere
[3] rapere
[4] auferre, avellere
[5] abducedre, seducere

Beispiele:

[1] „abripite hunc intro actutum inter manus.“ (Plaut. Most. 385)[2]
[1] „quid istaec ara / prodesse nobis (plus) potest quam signum in fano hic intus / Veneris, quod amplexae modo, unde abreptae per vim miserae?“ (Plaut. Rud. 688–690)[2]
[2] „vix foras me abripui atque ecfugi.“ (Plaut. Curc. 598)[3]
[2] „nescio, ita abripuit repente sese subito.“ (Plaut. Mil. 177)[2]
[3] „nam novom maritum et novam nuptam volo / rus prosequi, novi hominum mores maleficos, / ne quis eam abripiat.“ (Plaut. Cas. 782–784)[3]
[3] „hocine pacto indemnatum atque intestatum me abripi?“ (Plaut. Curc. 695)[3]
[4] „nam si amabas, iam oportebat nassum abreptum mordicus.“ (Plaut. Men. 194)[3]
[5] „Conati tamen sunt illi discursionibus uti et adversum nos machinari, qui apud unanimes comministros nostros figura pacis et unitatis dignitatem se exercere fingunt, quod autem verum est, abripere quosdam eorum ad pestem propriam per boniloquia ficta festinant et litteras ab eis manifestas et indubitatas exigunt, ut relegentes eas seductis a se personis sine paenitentia eos in delictis suis faciant remanere tamquam unanimes habentes eadem secum decernentes episcopos.“ (Cassiod. hist. 1, 14, 8)[4]

Wortbildungen:

abreptio, abreptus

Übersetzungen[Bearbeiten]

[1–4] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „abripio“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 25-26.
[1–4] PONS Latein-Deutsch, Stichwort: „abripio
[1–4] P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „abripio“ Seite 10.
[15] Thesaurus Linguae Latinae. Editus auctoritate et consilio academiarum quinque Germanicarum: Berolinensis, Gottingensis, Lipsiensis, Monacensis, Vindobonensis. 1. Band A – Amyzon, Teubner, Leipzig 1900, ISBN 3-322-00000-1, „abripio“ Spalte 132–136.

Quellen:

  1. P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „abripio“ Seite 10.
  2. 2,0 2,1 2,2 Titus Maccius Plautus: Comoediae. recognovit brevique adnotatione critica instruxit W. M. Lindsay. Nachdruck der 1. Auflage. Tomus II: Miles Gloriosus, Mostellaria, Persa, Poenulus, Pseudolus, Rudens, Stichus, Trinummus, Truculentus, Vidularia, Fragmenta, Oxford 1936 (Scriptorum Classicorum Bibliotheca Oxoniensis, Digitalisat).
  3. 3,0 3,1 3,2 3,3 Titus Maccius Plautus: Comoediae. recognovit brevique adnotatione critica instruxit W. M. Lindsay. Nachdruck der 1. Auflage. Tomus I: Amphitruo, Asinaria, Aulularia, Bacchides, Captivi, Casina, Cistellaria, Curculio, Epidicus, Menaechmi, Mercator, Oxford 1936 (Scriptorum Classicorum Bibliotheca Oxoniensis, Digitalisat).
  4. Cassiodorus Epiphanius; Walter Jacob, Rudolf Hanslik (Herausgeber): Historia ecclesiastica tripartita. Historiae ecclesiasticae ex Socrate Sozomeno et Theodorito in unum collectae et nuper de Graeco in Latinum translatae libri numero duodecim. Hölder-Pichler-Tempsky, Wien 1952 (Corpus Scriptorum Ecclesiasticorum Latinorum, Band 71), Seite 54.