Virtus

Aus Wiktionary, dem freien Wörterbuch

Virtus (Latein)[Bearbeiten]

Substantiv, f, Eigenname[Bearbeiten]

Kasus Singular Plural
Nominativ Virtūs
Genitiv Virtūtis
Dativ Virtūtī
Akkusativ Virtūtem
Vokativ Virtūs
Ablativ Virtūte

Worttrennung:

Vir·tus, Genitiv: Vir·tu·tis

Bedeutungen:

[1] Religion: Göttin der militärischen Tapferkeit; Virtus

Herkunft:

Konversion aus dem Substantiv virtus → la

Beispiele:

[1] „nam quid ego memorem (ut alios in tragoediis / vidi, Neptunum, Virtutem, Victoriam, / Martem, Bellonam commemorare quae bona / vobis fecissent) quis benefactis meu’ pater, / deorum regnator, architectust omnibus?“ (Plaut. Amph. prol. 41–45)[1]

Übersetzungen[Bearbeiten]

[1] Lateinischer Wikipedia-Artikel „Virtus (Gottheit)
[1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „virtus“ (Zeno.org), Band 2, Spalte 3514.
[1] PONS Latein-Deutsch, Stichwort: „Virtus

Quellen:

  1. Titus Maccius Plautus: Comoediae. recognovit brevique adnotatione critica instruxit W. M. Lindsay. Nachdruck der 1. Auflage. Tomus I: Amphitruo, Asinaria, Aulularia, Bacchides, Captivi, Casina, Cistellaria, Curculio, Epidicus, Menaechmi, Mercator, Oxford 1936 (Scriptorum Classicorum Bibliotheca Oxoniensis, Digitalisat), Amphitruo, Vers 41–45.