schoenus

Aus Wiktionary, dem freien Wörterbuch

schoenus (Latein)[Bearbeiten]

Substantiv, m[Bearbeiten]

Kasus Singular Plural
Nominativ schoenus schoenī
Genitiv schoenī schoenōrum
Dativ schoenō schoenīs
Akkusativ schoenum schoenōs
Vokativ schoene schoenī
Ablativ schoenō schoenīs

Worttrennung:

schoe·nus, Genitiv: schoe·ni

Aussprache:

IPA: []
Hörbeispiele:

Bedeutungen:

[1] Botanik: Binse, Schmeele; meist: Kamelgras
[2] übertragen: Binsensalbe, eine wohlriechende Salbe, mit der sich Dirnen salbten
[3] Metrologie: persisches oder ägyptisches Längenmaß zwischen 30 und 40 Stadien

Herkunft:

von altgriechisch σχοῖνος (schoinos→ grc „die Binse[1]

Synonyme:

[1] iuncus

Beispiele:

[1]
[2] „turba est nunc apud aram. an te ibi vis inter istas vorsarier / prosedas, pistorum amicas, reginas alicarias, / miseras schoeno delibutas servilicolas sordidas, / quae tibi olant stabulum statumque, sellam et sessibulum / quas adeo hau quisquam umquam liber tetigit neque duxit domum, / servolorum sordidulorum scorta diobolaria?“ (Plaut. Poen. 265–270)[2]

Übersetzungen[Bearbeiten]

[1, 2] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „schoenus“ (Zeno.org), Band 2, Spalte 2525.

Quellen:

  1. nach: Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „schoenus“ (Zeno.org), Band 2, Spalte 2525.
  2. Titus Maccius Plautus: Comoediae. recognovit brevique adnotatione critica instruxit W. M. Lindsay. Nachdruck der 1. Auflage. Tomus II: Miles Gloriosus, Mostellaria, Persa, Poenulus, Pseudolus, Rudens, Stichus, Trinummus, Truculentus, Vidularia, Fragmenta, Oxford 1936 (Scriptorum Classicorum Bibliotheca Oxoniensis, Digitalisat), Poenulus, Vers 265–270.