gloria

Aus Wiktionary, dem freien Wörterbuch

gloria (Latein)[Bearbeiten]

Substantiv, f[Bearbeiten]

Kasus Singular Plural
Nominativ glōria glōriae
Genitiv glōriae glōriārum
Dativ glōriae glōriīs
Akkusativ glōriam glōriās
Vokativ glōria glōriae
Ablativ glōriā glōriīs

Worttrennung:

glo·ria, Genitiv: glo·riae

Bedeutungen:

[1] Ruhm, Ehre
[2] metonymisch: Ruhmestat
[3] metonymisch: etwas, das Ruhm bringt; Ruhm, Ehre, Zierde
[4] Ruhmbegierde, Ruhmsucht, Ehrgeiz
[5] im negativen Sinne: eitle Ruhmsucht, Prunksucht, Prahlerei

Verkleinerungsformen:

[1] gloriola

Beispiele:

[1] „patrem familiae villam rusticam bene aedificatam habere expedit, cellam oleariam, vinariam, dolia multa, uti lubeat caritatem expectare: et rei et virtuti et gloriae erit.“ (Cato, agr. 3, 2)[1]
[1] „Cogitanti mihi saepenumero et memoria vetera repetenti perbeati fuisse, Quinte frater, illi videri solent qui in optima re publica, cum et honoribus et rerum gestarum gloria florerent, eum vitae cursum tenere potuerunt, ut vel in negotio sine periculo vel in otio cum dignitate esse possent.“ (Cic. de orat. 1, 1, 1)[2]
[2]

Wortbildungen:

[1] gloriari, gloriosus

Übersetzungen[Bearbeiten]

[1–5] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „gloria“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 2943.
[1–5] PONS Latein-Deutsch, Stichwort: „gloria

Quellen:

  1. Marcus Porcius Cato; Antonius Mazzarino (Herausgeber): De agri cultura. Ad fidem Florentini codicis deperditi. 2. Auflage. BSB B. G. Teubner Verlagsgesellschaft, Leipzig 1982 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana), Seite 11.
  2. Marcus Tullius Cicero: De oratore. In: Kazimierz Kumaniecki (Herausgeber): Scripta quae manserunt omnia. stereotype 1. Auflage. Fasc. 3, B. G. Teubner, Stuttgart/Leipzig 1995, ISBN 3-8154-1171-8 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Erstauflage 1969), Seite 1.