emere

Aus Wiktionary, dem freien Wörterbuch

emere (Latein)[Bearbeiten]

Verb[Bearbeiten]

Zeitform Person Wortform
Präsens 1. Person Singular emō
2. Person Singular emis
3. Person Singular emit
1. Person Plural emimus
2. Person Plural emitis
3. Person Plural emunt
Perfekt 1. Person Singular ēmī
Imperfekt 1. Person Singular emēbam
Futur 1. Person Singular emam
PPP ēmptus
Konjunktiv Präsens 1. Person Singular emam
Imperativ Singular eme
Plural emite
Alle weiteren Formen: Flexion:emere

Worttrennung:

e·me·re

Aussprache:

IPA: []
Hörbeispiele:

Bedeutungen:

[1] transitiv, Handel: durch Bezahlung erwerben; kaufen
[2] transitiv, übertragen: kaufen, bestechen

Herkunft:

seit Plautus bezeugtes Erbwort aus dem uritalischen *eme/o- ‚nehmen‘, das sich seinerseits auf das indogermanische *h₁em-e/o- ‚nehmen‘ zurückführen lässt; etymologisch verwandt mit umbrisch emantur → xum / emantu → xum und oskisch emmens → osc sowie urverwandt mit altpreußisch imt → prg, litauisch imti → lt, lettisch ņemt → lv und altkirchenslawisch ѩти (jęti) → cu[1]

Gegenwörter:

[1] vendere

Beispiele:

[1] „Ut vos in vostris voltis mercimoniis / emundis vendundisque me laetum lucris / adficere atque adiuvare in rebus omnibus, / et ut res rationesque vostrorum omnium / bene expedire voltis peregrique et domi, / bonoque atque amplo auctare perpetuo lucro / quasque incepistis res quasque inceptabitis, / et uti bonis vos vostrosque omnis nuntiis / me adficere voltis, ea adferam, ea ut nuntiem / quae maxume in rem vostram communem sient“ (Plaut. Amph. prol. 1–10)[2]
[1] „Praedium quom parare cogitabis, sic in animo habeto: uti ne cupide emas neve opera tua parcas visere et ne satis habeas semel circumire;“ (Cato, agr. 1, 1)[3]

Wortbildungen:

em, emax, empticus, empta, emptor, emptum, emptitare
abemere, adimere, comere, demere, dirimere, eximere, interimere, perimere, praemium, promere, redimere, sumere

Übersetzungen[Bearbeiten]

[1, 2] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „emo“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 2409–2410.
[1, 2] P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „emo“ Seite 665.

Quellen:

  1. Michiel de Vaan: Etymological Dictionary of Latin and the other Italic Languages. 1. Auflage. Brill, Leiden, Boston 2008, ISBN 978-90-04-16797-1 (Band 7 der Leiden Indo-European Etymological Dictionary Series), „emo, -ere“ Seite 188–189.
  2. Titus Maccius Plautus: Comoediae. recognovit brevique adnotatione critica instruxit W. M. Lindsay. Nachdruck der 1. Auflage. Tomus I: Amphitruo, Asinaria, Aulularia, Bacchides, Captivi, Casina, Cistellaria, Curculio, Epidicus, Menaechmi, Mercator, Oxford 1936 (Scriptorum Classicorum Bibliotheca Oxoniensis, Digitalisat), Amphitruo, Vers 1–10.
  3. Marcus Porcius Cato; Antonius Mazzarino (Herausgeber): De agri cultura. Ad fidem Florentini codicis deperditi. 2. Auflage. BSB B. G. Teubner Verlagsgesellschaft, Leipzig 1982 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana), Seite 7.