dziegieć

Aus Wiktionary, dem freien Wörterbuch

dziegieć (Polnisch)[Bearbeiten]

Substantiv, m[Bearbeiten]

Singular Plural
Nominativ dziegieć
Genitiv dziegciu
Dativ dziegciowi
Akkusativ dziegieć
Instrumental dziegciem
Lokativ dziegciu
Vokativ dziegciu

Worttrennung:

dzie·gieć, kein Plural

Aussprache:

IPA: [ˈd͡ʑɛɟɛt͡ɕ]
Hörbeispiele: Lautsprecherbild dziegieć (Info)

Bedeutungen:

[1] Chemie, Pharmazie: Birkenpech, Pech, Teer

Herkunft:

seit dem 15. Jahrhundert bezeugtes Erbwort aus dem urslawischen *degъtь ‚Teer, Pech‘, das sich auf Verb *degti zurückführen lässt, dessen Anlaut sich jedoch durch Konsonantenassimilation aus *deg- über *geg- zu *žeg- (siehe polnisch żgać → pl) gewandelt hat; nordslawisches Wort, das etymologisch verwandt ist mit tschechisch dehet → cs und russisch дёготь (dëgotʹ→ ru sowie ferner mit litauisch degutas → lt (zu dem Verb degti → lt)[1]

Oberbegriffe:

[1] ciecz

Beispiele:

[1]

Redewendungen:

[1] kropla dziegciu w beczce mioduWermutstropfen
[1] łyżka dziegciu w beczce mioduWermutstropfen

Wortbildungen:

[1] dziegciarz, dziegciowy

Übersetzungen[Bearbeiten]

[1] Polnischer Wikipedia-Artikel „dziegieć
[1] PONS Polnisch-Deutsch, Stichwort: „dziegieć
[1] Słownik Języka Polskiego – PWN: „dziegieć
[1] Słownik Języka Polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego: „dziegieć
[1] Witold Doroszewski: Słownik języka polskiego. Band 1–11, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1997, ISBN 83-01-12321-4 (elektronischer Reprint; Erstdruck 1958–1969) „dziegieć“
[1] Jan Karłowicz, Adam Kryński, Władysław Niedźwiedzki: Słownik języka polskiego. Band 1 A–G, Warszawa 1900 (Digitalisat), Seite 640.
[*] Słownik Ortograficzny – PWN: „dziegie%E6

Quellen:

  1. Wiesław Boryś: Słownik etymologiczny języka polskiego. 1. Auflage. Wydawnictwo Literackie, Kraków 2005, ISBN 83-08-03648-1, Seite 140.