baccar

Aus Wiktionary, dem freien Wörterbuch

baccar (Latein)[Bearbeiten]

Substantiv, n[Bearbeiten]

Kasus Singular Plural
Nominativ baccar baccara
Genitiv baccaris baccarum
Dativ baccarī baccaribus
Akkusativ baccar baccara
Vokativ baccar baccara
Ablativ baccare baccaribus

Nebenformen:

baccaris

Worttrennung:

bac·car, Plural: bac·ca·res

Aussprache:

IPA: []
Hörbeispiele:

Bedeutungen:

[1] Botanik: keltischer Baldrian

Herkunft:

Lehnwort aus dem altgriechischen βάκκαρις (bakkaris→ grc[1][2]

Synonyme:

[1] nardum rusticum, perpressa

Beispiele:

[1] „At tibi prima, puer, nullo munuscula cultu
errantis hederas passim cum baccare tellus
mixtaque ridenti colocasia fundet acantho.“[3]
[1] „aut, si ultra placitum laudarit, baccare frontem
cingite, ne vati noceat mala lingua futuro.“[4]
[1] „Baccar quoque radicis tantum odoratae est, a quibusdam nardum rusticum appellatum.“[5]
[1] „Baccar in medicinae usu aliqui ex nostris perpressam vocant.“[6]
[1] „Et quoniam quidam, ut diximus, nardum rusticum nominavere radicem baccaris, contexemus et Gallici nardi remedia, in hunc locum dilata in peregrinis arboribus.“[7]

Übersetzungen[Bearbeiten]

[1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „baccar“ (Zeno.org)
[1] Josef Maria Stowasser, Michael Petschenig, Franz Skutsch: Stowasser. Lateinisch-deutsches Schulwörterbuch. Oldenbourg, München 1994, ISBN 3-486-13405-1, Seite 61

Quellen:

  1. Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „baccar“ (Zeno.org)
  2. Josef Maria Stowasser, Michael Petschenig, Franz Skutsch: Stowasser. Lateinisch-deutsches Schulwörterbuch. Oldenbourg, München 1994, ISBN 3-486-13405-1, Seite 61
  3. Publius Vergilius Maro, Eclogae, 4, 18–20
  4. Publius Vergilius Maro, Eclogae, 7, 27–28
  5. Gaius Plinius, Naturalis Historia, 21, 29
  6. Gaius Plinius, Naturalis Historia, 21, 132
  7. Gaius Plinius, Naturalis Historia, 21, 135