acinaces

Aus Wiktionary, dem freien Wörterbuch

acīnacēs (Latein)[Bearbeiten]

Substantiv, m[Bearbeiten]

Kasus Singular Plural
Nominativ acīnacēs
Genitiv acīnacis
Dativ
Akkusativ acīnacem
acīnacēn
Vokativ acīnacēs
Ablativ acīnace

Anmerkung zur Flexion:

Weder der Dativ Singular noch der Plural ist klassisch bezeugt.

Worttrennung:

a·ci·na·ces, kein Plural

Aussprache:

IPA: []
Hörbeispiele:

Bedeutungen:

[1] Militär: kurzes, krummes Schwert, dolchartiger Säbel, Akinakes

Herkunft:

Entlehnung aus dem altgriechischen ἀκινάκης (akinakēs→ grc[1][2]

Oberbegriffe:

[1] ensis, gladius

Beispiele:

[1] „vino et lucernis Medus acinaces
immane quantum discrepat.“[3]
[1] „Vetera quoque omina, ut fere, sollicitudo revocaverat: recensebant enim Dareum in principio imperii vaginam acinacis Persicam iussisse mutari in eam formam, qua Graeci uterentur, protinus que Chaldaeos interpretatos, imperium Persarum ad eos transiturum, quorum arma esset imitatus.“[4]
[1] „ex zona aurea muliebriter cinctus acinacem suspenderat, cui ex gemma vagina erat.“[5]
[1] „Dicitur acinace stricto Dareus dubitasse, an fugae dedecus honesta morte vitaret:“[6]
[1] „postremo violentia amoris et facinorum non rudis destringit acinacen vulneratamque ripam ad Araxis trahit, flumini tradit, ut corpus etiam auferretur: ipse praeceps Hiberos ad patrium regnum pervadit.“[7]

Übersetzungen[Bearbeiten]

[1] Lateinischer Wikipedia-Artikel „acinaces
[1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „acinaces“ (Zeno.org) Band 1, Spalte 84.
[1] Josef Maria Stowasser, Michael Petschenig, Franz Skutsch: Stowasser. Lateinisch-deutsches Schulwörterbuch. Oldenbourg, München 1994, ISBN 3-486-13405-1 Seite 9.

Quellen:

  1. Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „acinaces“ (Zeno.org) Band 1, Spalte 84.
  2. Josef Maria Stowasser, Michael Petschenig, Franz Skutsch: Stowasser. Lateinisch-deutsches Schulwörterbuch. Oldenbourg, München 1994, ISBN 3-486-13405-1 Seite 9.
  3. Quintus Horatius Flaccus, Carmina, 1,27,5–6
  4. Quintus Curtius Rufus, Historia Alexandri Magni, 3,3,6
  5. Quintus Curtius Rufus, Historia Alexandri Magni, 3,3,18
  6. Quintus Curtius Rufus, Historia Alexandri Magni, 4,15,30
  7. Cornelius Tacitus, Annales, 12,51